Ons kleinste Molenaartje (6) houdt van cadeautjes. Van cadeautjes krijgen, meer dan van cadeautjes geven. Naar de winkel gaan om een presentje uit te zoeken voor z’n beste vriendje is niet gemakkelijk voor hem, zelfs als hij van tevoren gewaarschuwd is dat hij nu iets gaat kopen om weg te geven, niet om iets van zijn eigen wensenlijstje te verzilveren.
Er zijn dagen, weken achtereen, dat hij nog meer dan anders gefocust is op wat hij leuk vindt. Hij zou dit wel willen hebben, en dat wel willen bezitten. Maar voor ons zijn ouders, is het heel duidelijk dat hij de grenzen moet leren kennen aan wat een mens zo allemaal kan krijgen. Een vent moet leren om te gaan met het feit dat je een heleboel dingen die je wilt, gewoon niet zult hebben. Soms omdat ze geld kosten dat er niet is, soms gewoon omdat je niet alles nodig hebt.
Maar hij heeft geluk. Als we in een boekwinkel zijn, dan is daar zijn moeder. Zij kan de verleiding om boeken te kopen niet weerstaan. Nooit genoeg, altijd een goede reden om geld aan uit te geven. Dus daar staan we dan, en ik laat mijn hart beslissen ten koste van de portemonnee: ze krijgen allemaal een boek.
De honger van Jongste naar geschenken is gestild. Maar niet voor lang. Een paar dagen later somt hij de items van zijn verlanglijstje al weer op. Een BMX, een computerspelletje, Lego, Playmobil…
Licht verwijtend herinner ik hem aan het pas gekregen boek. Ik denk niet dat hij, bij wijze van antwoord, me met meer minachting kan aankijken. Geringschattend zegt hij: ‘Een boek! Dat telt niet! JIJ houdt van boeken. Ik niet. Ik vind boeken STOM. Ik hou van heel andere dingen!’