Na het een beetje teleurstellende boek De Waterwaack van Natterlande was ik op mijn hoede. Nog een nieuw kinderboek, ook iets met water, een Lampje ofzo? hmmm, we zullen zien, dacht ik.
Lampje is een meisje. Zij koopt de lucifers. Daarmee kan ze elke dag de lichten van de vuurtoren aansteken. Dat moet zij doen. Haar vader, met maar één been, kan de trappen niet goed op. Maar die ene keer, net die éne keer als het stormt, vergeet Lampje de lucifers. En een schip slaat op de rotsen.
Lampje en Vis
Ze krijgen straf allebei. Zeven jaar. Vader wordt opgesloten in de vuurtoren, en Lampje wordt door juffrouw Amalia als hulpje naar het Zwarte Huis gestuurd. Daar zou een monster wonen, maar het blijkt een jongen te zijn. Edward. En die heeft een vissenstaart.
Parallellen
Pas heel laat zag ik de parallellen met een heel bekend sprookje over een zeemeermin. Oeps… Of heeft Annet Schaap het verhaal doelbewust zo opgebouwd? Het zou me niets verbazen eigenlijk, want de spanning blijft tot het einde toe bewaard, met telkens nieuwe snippertjes informatie. Zo knap geconstrueerd – en het voelt helemaal niet geconstrueerd aan. Net zoals bij Harry Potterboeken alles volkomen vanzelfsprekend klópt, zo klopt alles ook in Lampje.
Drijven en los laten
Annet Schaap heeft een ongewoon oog voor detail, schrijft boeiend en met vaart, en brengt een indrukwekkende gelaagdheid aan in het verhaal. Het draait om Edward en het draait om Emilia. Om de moeders die verdwenen en om de machteloze vaders. Om water, je drijvende houden, los kunnen laten. Jezelf en anderen accepteren. Tijdloze thema’s.
Goed dat Annet Schaap hiervoor de Nienke van Hichtumprijs heeft gewonnen. Het wordt het beste kinderboek van 2017 genoemd. En natuurlijk heeft ze dat onvergetelijke, ontroerende en meeslepende boek zelf geïllustreerd.