’n Nieuwsgierigmakende titel: het varken Oma? Dat boek moeten we eens bekijken.
Daar krijgen we geen spijt van. In twaalf verhalen leren we Oma, opa en kleindochter kennen. Kleindochter logeert vaak bij opa. En omdat opa houdt van pannenkoeken bakken – en niet van ophouden weet – komt er een varken aan te pas om de restanten op te eten. En ze noemen het varken Oma’.
Opa, kleindochter en het varken Oma beleven hilarische en absurde momenten. Het kind lijkt meestal de verstandigste van de twee, opa bouwt luchtkastelen van kleine bouwsteentjes fantasie. Zegt kleindochter dat ze later een neushoorn zou willen worden, dan geeft opa haar gras te eten – en als het haar niet lukt, regelt hij een échte neushoorn. Hij stelt een ‘dingendag’ in, waarop je bijvoorbeeld de stoel moet vragen of je op ‘m mag gaan zitten: “Ja? Fijn en bedankt hoor.” Hij leest als een kind emoties aan het varken af: je mag het geen ‘varken’ meer noemen, want daar wordt het verdrietig van. En als kleindochter over opa gedroomd heeft en niet tevreden is over die droom, verzint opa een andere.
Daarnaast spelen ze ganzenbord en eten ze stroopwafels. Er heersen een grote vertrouwdheid en vertrouwen tussen de twee. Zo direct als kinderen kunnen zijn zo praat kleindochter tegen opa: ‘”Blijf maar hier”, zei ik tegen m’n opa. “Ik wil niet dat het boven naar pannenkoeken gaat stinken.”‘
Absurdistisch, maar geloofwaardig. Waar zit ‘m dat nou in? Misschien in het feit dat schrijfster Marjolijn Hof een apart universum heeft geschapen voor grootvader en kleindochter, waarin beiden volkomen zichzelf zijn. Zoals het hoort bij opa’s en kleinkinderen worden ze niet geplaagd door bedtijden, spitsuren of andere conventies. Toch is de werkelijkheid dichtbij, bijvoorbeeld als kleindochter vraagt naar de medailles die opa vroeger gewonnen heeft of als ze hem waarschuwt dat zij ook ouder wordt en straks niet meer zo vaak zal langskomen. Want ook dat hoort erbij, bij grootouders en hun nageslacht.
Marjolijn Hof volgt alle soorten hersenspinsels zowel in taal als in ontwikkeling van de verhaaltjes. De weemoed die uit het geheel spreekt vind ik het meest intrigeren. Het varken Oma vult op haar eigen knorrige manier de leegte die de echte oma achterliet.
Mijn opa en ik en het varken Oma, Marjolijn Hof, illustraties: Judith ten Bosch, Amsterdam: Uitgeverij Querido 2011, ISBN 13 978 90 451 1188 9
Kinderboekenweek! Misschien weet je dat ik een gepassioneerd lezer ben, vooral van kinderboeken. Ik deel graag de favorieten van m’n kinderen en mijzelf met jullie, bloglezers. Ik doe dit tot tot 13 oktober, het einde van de Nederlandse Kinderboekenweek. Lees ook mijn andere kinderboekenrecensies geschreven in de aanloop naar de Nationale Voorleesweek en de Kinderboekenweek hier en hier